En daar gaan doen ek dit weer: ek slaan my naam met ‘n plank! En ek praat nie nou van ‘n tikkie op die skouer nie. Nee! Ek praat van ‘n Mike Tyson-uitklophou. En glo my, daar het ook meer as net splinters en nerwe gewaai…

Wat moet die mense van my dink? Nog erger: hoe moet ek vir myself sin (probeer) maak uit hierdie blaps? Is daar rede tot kommer? Moet ek nie straks mediese raad inwin nie?Ek voel sommer hoe my wange bloedrooi gloei as ek net daaraan dink!

Ek weet ek is soms ‘n bietjie verstrooid (lees: BAIE), en dat ek dalk nie altyd die skerpste potlood in die pakkie is nie – maar: as ek eventually agter die spreekwoordelike kap van die byl kom, dan het ek hom en laat los ek nie sommer nie. Amper soos ‘n Jack Russel wat uiteindelik ‘n Volla ingehardloop het en dan met oorgawe aan die mudguards kou.

So sit ek nou die ander aand by mense vir wie ek troufoto’s moet neem.  Oppad na hul huis het ek reeds met my (gebrek aan) rigting gesukkel, en was ek amper laat vir die afspraak… die feit dat ek al 18 jaar in Vanderbijlpark bly, nieteenstaande. Soos die gesprek vorder vra die toekomstige bruid of ek my adres vir haar sal gee – no problemo!

Maar skielik twyfel ek. Ek weet verseker dat ek in Vanderbijlpark bly, maar net daar en dan is my kop so leeg soos die Spur in Pretoria as die Bulle speel. I kid you not, daar kan ek nie my straatadres onthou nie. Ek sien die straat – en die allemintige pothole voor die hoërskool se hek, so duidelik soos daglig, maar ek het nie ‘n benul wat die straatnaam is nie. Ek dog toe dat die kompleks se naam dalk vir haar ‘n aanduiding kan wees, maar ons almal weet wat het dog gedoen! Jip! Daar slaat die groot niks my weer: ek weet nie wat die kompleks se naam is nie! Teen hierdie tyd het ek al begin kriewelrig raak, en die arme bruid was ook al spyt dat sy gevra het. Al wat ek vir haar kan sê is dat ek amper seker is dat die straat met ‘n “R” begin, dat dit naby die hoërskool is en dat ek in nommer 22 bly.

Die res van die gesprek het verby my gevlieg, want al waaraan ek kon dink is hoe op aarde ek by my huis gaan kom as ek dan nou skielik nie weet waar dit is nie!

So tref dieselfde lot my Ma toe sy onlangs haar testament by die bank gaan opstel. So tussen die begunstigdes, die bates en die bereking van die boedelbelasting word sy gevra of sy nog self bestuur. Natuurlik bestuur sy self, en die makelaar maak ‘n nota. Op die volgende vraag het sy geantwoord dat sy ‘n Chevrolet bestuur (en dat dié bekendstaan as ‘Vlam’ – omrede dit rooi van kleur is). Die gelol het gekom toe hy wil weet watter model Vlam is. En net daar tref dieselfde ek-het-geen-idee-kriewel vir Ma. Sy sê sy het lank nagedink en al wat sy met sekerheid geweet het – en toe aan die makelaar meegedeel het, is dat dit NIE ‘n Chevrolet Lumina SS V8 is nie.

Huh?

Jy sien, liewe Persoon, Pa het altyd van ‘n Lumina gehou – veral van die SS V12. Ek het nie eers geweet dat Ma van ‘n Lumina weet nie, wat nog te sê van ‘n V8? Die man van die bank het glo – amper soos in die Mannetjies Roux-liedjie, net sy kop geskud. Hy moes glo ook baie hard op sy onderlip byt om nie onbedaardelik aan die lag te gaan nie.  Nou, weke na dié komiese tragedie (want dit is presies wat dit was), weet ma dat Vlam ‘n Aveo is.

Net soos ek ook nou weet dat ek in Ramsbottomstraat bly.