Soms kom daar ‘n boek oor jou pad wat jou tot stilstand ruk. Só ‘n boek is die nuutste digbundel Pampoene in die Voortuin, van oud-Parysenaar, Wilnetta van Reenen. ‘n Bundel waarin soveel hartseer en verlies opgesluit is in die kenmerkende eerlike op-die-man af manier waarmee Wilnetta met woord spaarsaamheid soveel intense belewenis van emosie vasvang. Wilnetta het verskeie digkompetisies gewen en ook sketse en kortverhale in tydskrifte gepubliseer. In 2020 verskyn haar boek Ragel Petoors in die Malhuis, wat uitstekende resensies uit wye oorde ontvang het. Ten spyte van die skryfster se parkinsonisme, ‘n letsel op haar breinstam en ‘n oogneurisme, en die feit dat sy nou skaars meer ‘n pen kan vashou, slaag sy met hierdie bundel daarin om die leser se aandag van begin tot einde te hou.
As mens in twee woorde hierdie gedigte moet opsom, sou dit sekerlik seer en verlies wees, en kan jy nie anders as om met die fyn keuse van beeldspraak te wonder hoeveel van die skrywer se eie belewenis van die emosies moontlik ook in die gedigte vasgevang is nie. Dit is ook ‘n bewys dat baie woorde nie nodig is om ‘n emosie weer te gee nie, soos duidelik blyk uit die volgende gedig:
ek is immerbang
dat die vuur in my vingers
sal uitknetter-
en hopies as word
waswit
in ‘n graf van droë ink sal
wegsterf.
Wilnetta en haar man het onlangs om gesondheidsredes van Parys na Johannesburg verhuis, en is die hoop dat hierdie digbundel van ‘n besondere talentvolle digter nie die laaste uit haar pen sal wees nie, en dat die vuur in haar vingers nie sal uitknetter nie.
